Een piekfijn kamertje vol rozige zachtheid getuigt van de vreugde om de komst van dit babymeisje. Zittend op stoeltjes met roze kussentjes vraag ik aan de mama om me te vertellen van hoe hun avontuur samen begon, hoe hun dochtertje ter wereld kwam, hoe ze startte met het zijn van een mensje buiten de beschermende armen van de baarmoeder.
Naast de rozige vreugde schemert zachtjesaan verdriet doorheen haar stem en ogen. Haar kersverse moederhart mist ontzettend haar kindje aan de borst. Tot nu toe was het nog nooit gelukt voor haar baby om rechtstreeks te drinken, of zelfs te zuigen aan mama’s borst. Ze gedijt met een flesje, maar het is de vurige wens van haar ouders om haar moedermelk vers van de bron en alle genegenheid en rust die daarmee gepaard gaan te kunnen geven.
Ik stel haar voor om terug naar de basistaal te gaan: van huid tot huid.
De moeder installeert zich en dochterlief vindt één van de heerlijkste plekjes van een moederlijf: knus tussen mama’s borsten, de armpjes in een omhelzing uitgespreid. En ze slaapt, zalig tevreden, in diepe ontspanning. Ik besef: dit mag ik niet onderbreken, de slaapperiode voorafgaand aan het moment waarop een baby’tje ook maar enige interesse naar de borst kan tonen mag ik er niet tussenuit knippen, want dat heet forceren. Dus we wachten, kletsen, doen al wat paperassenwerk, en de mama aait en bemoedert haar jong met lieve woordjes zoals alleen een mama dat kan.
Bij het wakker worden wordt al snel het temperament van dit kleine meisje duidelijk. Het roze maakt plaats voor vurig rood: wild in het rond zoekend naar eten, boos van niet te weten waar naartoe. Mama, baby en lactatiekundige zoeken en knoeien samen met z´n drieën: toch een kléin beetje haar hoofdje in de juiste richting sturen (helaas, mijn handen konden niet op mijn rug blijven bij al dat wilde gefrustreerde zoeken van dit kleine prutske) melk bijgeven via een sonde die lekker overal loopt maar niet in baby’s mondje, een tepelhoedje wat steeds weggemaaid wordt door de kleine wild-zoekende handjes, kalmeren via gehandschoendvingerzuigen, …Sussend en zoekend, gissend naar wat deze rozige furie ons wil vertellen wachten we even af en zorgen ten slotte als eerste dat haar buikje bevredigd geraakt via vingervoeden doorheen een tepelhoedje.
En dan is het meisje weer haar ontspannen zelf, languit genietend van mama’s lijf tussen de zachte borsten. Mama kolft en al pratend over baby’s hoofdje heen over hoe we zouden kunnen verder te werk gaan zie ik het kleintje zich lijken te willen mengen. Ze toont dat ze echt wel bereid is te blijven zoeken en proberen, in haar halfslaap zoekt ze opnieuw naar de tepel. Deze keer roept haar maagje niet zo zeer naar melk maar is het misschien haar babyhartje wat net als mama’s moederhart verlangt naar een rechtstreeks lijntje via connectie met haar moeders borst? Ze zoekt en kneedt de borst. Stilletjes leg ik het tepelhoedje op de tepel, want hoe kan je van een kindje verwachten dat reeds 14 dagen melk drinkt uit iets van plastiek dat ze zou weten dat je ook op iets anders kan zuigen? En dan, plots, hapt ze aan, vindt de rust te blijven proberen om vacuüm te creëren, en zuigt en zuigt, en stopt niet meer.
Haar handjes ontspannen zich, haar hoofdje legt zich vertrouwd neer..
Mama kijkt naar haar dochter, stopt met haar woordenwaterval aan lieve, aanmoedigende woorden, glimlacht breed, héél breed, en giet líters liefde met haar ogen over het tere lijfje van haar dochter. Ze kijkt me aan en even hangt er een stille heiligheid in de lucht. 3 harten in deze kamer aanwezig ervaren een vreugde die niet in woorden te vatten is.
Jawel, ook mijn lactatiekundig- , vroedvrouwen- en moederhart is diep vervuld. Deze vredige zuigsessie van enkele minuten is het begin van nog een lange weg, want helaas zijn moeders borsten al stilletjes in slaap aan het sukkelen qua melkproductie, uit gemis van een baby die hun met liefde gebrouwen melk niet kon komen halen. Ook is er nog tijd en boterhammen(melk) nodig om dit vurige meisje langzaam vertrouwen te geven dat ze ook daar op dat zachte plekje niet alleen voor haar hartje, maar ook voor haar maagje voldoening kan vinden. Maar, ik zie hoe het verdriet om wat niet lukte héél zachtjes kan beginnen genezen met dit moment, en dat is zó waardevol!