Wat houd ik van de Engelse term binnen ons vakgebied ‘breastfeeding dyad’. Het vertelt zo mooi hoe moeder en baby in samenspraak met mekaar een geheel zijn. Als ik het woord ‘dyade’ in het Nederlands opzoek op Wikipedia krijg ik eveneens een treffende beschrijving: ‘het is de kleinst mogelijke sociologische eenheid waarbij sprake kan zijn van interactie’.
Zo vroeg ze mij, een mama van twee úit, en eentje ín de buik, of ik haar wilde helpen om deze keer de borstvoeding wél te doen slagen. Natuurlijk was ik er graag om vanaf dag 1 haar borstvoedingsdyade te ondersteunen, te stimuleren, te beschermen. Ze beviel in de stilte van de nacht, en was dolblij als ze ‘eindelijk’ naar huis kon, diezelfde namiddag, naar haar gezin.
De volgende ochtend stond ik aan haar deur voor de checkup van moeder en baby, en om te bevestigen dat ze heel mooi op weg waren om een stevige borstvoedingseenheid te vormen met hun twee en alle aanmoediging rondom haar. ‘Of ik haar nog even het badje wilde tonen’ vroeg ze me. ‘Het is wel mijn derde, maar ik heb altijd zitten knoeien bij die anderen’.
Hoewel ik verre van gehaast ben met dat eerste badje in die eerste dagen werd duidelijk dat het vandaag de meest ontspannende moment was dus verhuisden we naar de badkamer. De grote broer wilde wel eens weten hoe dat plonsen in zijn werk ging bij zo een kleine baby en volgde ons. Oma nam haar stoel en zette zich in een hoekje van de badkamer erbij en keek ernaar. En dan was er nog de hond die ook niets wilde missen. Dat aan het plonsen ook nog het uitkleden tot op zijn naakte babylijfje vooraf ging had grote broer niet eerder bedacht. Met grote ogen keek hij naar dat rare ding midden op het buikje. Geruststellend vertelde ik waarvoor dat gediend had in de buik, en dat het nu stilletjesaan zou afvallen zonder pijn te doen.
Babybroer ging in zijn bad, of beter gezegd de lavabo, die op zijn lijfje gemaakt leek: net niet te klein, maar ook niet te groot; hij kon de wanden voelen die hem vermoedelijk aan zijn leventje in de baarmoeder herinnerden. Rustig lag hij daar te zwemmen, met heldere oogjes kijkend in de richting van zijn grote broer.
Wat volgde was een tafereel van opperste huiselijkheid als je het mij vraagt:
Mama stond te glunderen aan de lavabo met een drijvende, zalig-ontspannen babyzoon in haar armen. Haar grote zoon ernaast, stil van blijheid en bewondering. Oma erachter, breed glimlachend, voldaan kijkend dat het goed was. En de trouwe huishond lag onderaan de lavabo uitgespreid op de grond. Als ik vroeg of ik het mocht vastleggen op beeld kreeg ik een gsm in whatsappmodus; de foto’s die ik trok mocht ik instant verzenden naar de papa. Hij zat in hun winkel te werken want de wereld draait door, ook al gebeuren er zulke intense dingen in je gezinsleven. En zo was ook hij er toch een beetje bij.
Het nestgevoel, de geborgenheid, dat deze verschillende generaties samen konden ervaren, amper 24u na een ziekenhuisbevalling was zo schoon om te zien.
Hoe fijn is het om je eerste badje te krijgen in de lavabo waar je hele gezin al altijd zijn tanden in gepoetst heeft, en zijn gezicht gewassen, en zijn handen gespoeld? Dat in de plaats van een badje van het ziekenhuis waar al 1000en baby’s hun eerste badje hebben beleefd. En hoe schoon is het voor de grote broer om zo dichtbij te mogen zijn en toekijken? Hoe schoon was het voor alle partijen hier aanwezig! En de grote zus? Die kreeg een uitgebreid verslag bij thuiskomst van haar hobby en vroeg wanneer het volgende badje kwam waar zíj een ticketje op de eerste rij voor kon reserveren.