Hij wandelde vrolijk binnen met zijn papa terwijl ik net met zijn mama zocht naar een manier om zijn 3 dagen oude broertje zonder pijn aan de borst te laten drinken.
Heldere oogjes vol enthousiasme en interesse zochten contact met me, en ik ging er graag op in. Er waren verhalen over de lama’s die kaka hadden gedaan van zijn kant en een uitleg van mij op 2-jarigen-maat over wat ik aan het doen was bij zijn mama en baby. Laverend tussen papa in de keuken, zijn speelgoed, zijn mama met nieuwe broertje en een korstje brood in de hand waren vrolijkheid en verdriet beide niet ver weg.
Dat bleek als hij plots in dikke tranen uitbarstte en voelbaar groot verdriet vertolkte, misschien omdat hij op zijn tong gebeten had. Zijn mama vertelde me, vanuit haar zetel toekijkend, dat ze zag hoe hun oudste zoontje hard aan het werken was om aan de nieuwe situatie te wennen. Het besef daarvan in haar stem, met moederlijke zorg maar evenzeer met moederlijk vertrouwen toonde een schone emotionele erkenning waarvan ik geloof dat ze voelbaar was tot in de keuken.
“De blauwe handschoen die ik daarvoor uit mijn tas toverde trok de aandacht van grote broer. Natuurlijk kreeg hij ook een exemplaar van mij.”
Daar was papa eveneens emotioneel en ook fysiek liefdevol heel dicht bij dit dapper baasje. Even later kwam hij terug blij en nieuwsgierig bij mama, baby en frrroetfrrrouw.
Omdat het aanhappen erg pijnlijk bleef vond ik het nodig om in kleine broerlief zijn mondje even grondig te gaan kijken naar de functie van zijn tongetje. De blauwe handschoen die ik daarvoor uit mijn tas toverde trok de aandacht van grote broer. Natuurlijk kreeg hij ook een exemplaar van mij. Wat volgde was een perfecte nabootsing van wat ik bij zijn broertje had gedaan: mama, papa en als het even kon ook broertje zelf moesten hun mond open doen en kregen ook een mini-vingertje in een maxi-handschoen in de mond met de daarbij gepaste onderzoekende blik.
Ik vond het aandoenlijk te zien hoe dit baasje doorheen de ruimte en de nieuwe situatie bewoog en zijn plekje zocht. Hij deed dit door bezig te zijn en me na te bootsen, door te kunnen en mogen huilen, door te benoemen wat hij allemaal zag. En daarbij waren zijn ouders liefdevol aanwezig rondom hem, om hem in dit onvermijdelijk proces te zien en het mee met hem te dragen. En dit zonder het te -kunnen- forceren, zonder hem in zijn gedrag te sturen, enkel door liefdevol aanwezig te zijn en de bakens te tonen die zekerheid bieden. Want, ja natuurlijk, na de middag is het dutjestijd, en ook daarvoor moesten eerst de tranensluizen nog even open om zich dan letterlijk en figuurlijk erbij te kunnen neerleggen.
Chapeau voor deze dappere peuter en ouders!